Wszystko rozpoczęło się na Vallheru, grze tekstowej w klimacie fantasy, utworzonej przez Thindila około 2004 roku na podstawie silnika Gamers-Fusion. Dzięki wspaniałomyślności autora, który udostępniał powszechnie kolejne wersje gry, świat Vallheru rozszerzał się o bardzo wiele modyfikowanych wersji, z których niejedna pobiła oryginał ze względu na trwałość, a może i popularność.
Klimat Vallheru
Odmiany tego tekstowego RPG bywały bardzo kreatywne, w jednym gracz zwiedzał krainy tolkienowskiego Śródziemia, w innym kolonię karną z Gothica, a w innym brał udział udział w odwiecznej wojnie wampirów z wilkołakami. W grach tych – zwanych czasem „klonami” – panowały różne prawa i zwyczaje, a dominującą pozycję zajmowało na nich wymuszone przepisami „klimatyczne” odgrywanie postaci, którego łamanie karano powszechnie usunięciem z zabawy.
Nigdy nie miało to jednakowoż miejsca na Vallheru, gdzie z czasem zdominowały dziedziny kultury osoby prezentujące humor abstrakcyjno-absurdalny z widocznymi inspiracjami Monty Pythonem. I tak za sprawą Ostrowskiego i innych, a przy wstawiennictwie Thindila i księcia Milana, Vallheru opanował spam, ogórki, lotniskowce, masło i żilaza. Dla stonowania sytuacji i poskromienia tej kulturowej awangardy, władze utworzyły dla niej specjalny dział forum, zwany Ogórowem. Charakterystycznymi cechami twórczości tego forum było pisanie rzeczy zabawnych, absurdalnych, odpowiadanie systemowym „Tekstem” oraz popełnianie dużej ilości błędów ortograficznych, skąd dzisiejsze „Ogurowo”.
Historia ogurowa na vallheru
Choć pamięć pobudzana intensywnością spamowej produkcji tamtych czasów sugeruje coś innego, dobra sytuacja „ogórów” nie trwała długo. Około 2007 lub 2008 roku Thindil nieoczekiwanie porzucił swoją grę, pozostawiając ją w rękach pozostałych adminów i grupy wsparcia technicznego. W odpowiedzi na ten kryzys, sformowano nową grupę, która napisała od podstaw silnik Vallheru i założyła kolejną grę – Orodlin, na którą przeniesiono konta z Vallheru. Mimo popularności Orodlinu, dla Ogórowa nastały tam ciężkie czasy, ponieważ nowej władzy nie zależało na utrzymaniu jego niezależności. Znalazło się za to w jej szeregach kilku zdecydowanych przeciwników spamu, którzy po kilku falach konfliktów przeforsowali w końcu kasację specjalnego forum.
Ogórowo nie zakończyło jednak działalności, ale kontynuowało spamowanie na forum zewnętrznym w domenie ugu, skąd kilkakrotnie powracało do świata fantasy z własnymi inicjatywami.
Pierwsza i jak dotąd najbardziej udana z tych prób przypada na koniec 2011 roku, gdy założony przez Vorrima „klon” uzyskał szybko patronat samego Thindila. Król niespodziewanie powrócił na tron i kontynuował swój projekt przez nieco ponad rok, do początku 2013, gdy ogłosił ponowne odejście. Gra została zamknięta w połowie roku, lecz natychmiast została zastąpiona Valiantem prowadzonym przez Venima (Illidana). Na marginesie warto odnotować, że połowa 2012 roku, czyli okres rozkwitu „Nowego Vallheru” był też czasem upadku Orodlinu (mimo jeszcze późniejszego krótkiego zrywu).
Z czasem Valiant również zamknięto i przez ostatnie kilka lat wydawało się, że Vallheru ostatecznie odchodzi na emeryturę. Stopniowo zamykane są również kolejne gry bazujące na jego silniku, podupadało także Ogórowo zewnętrzne. Aż do czasu, gdy w połowie 2019 roku Even wpadł na pomysł odrestaurowania starej gry, tym razem w typowo ogórowym klimacie, bez udawania, że jest inaczej (co zawiodło w przypadku Valiantu).
Stąd właśnie wzięło się Ogurowo Vallheru.
[Uwaga]
Dla uporządkowania historii Vallheru autor wpisu starał się dociec poszczególnych dat, opierając się na pamięci i nielicznych niestety poszlakach wyszukiwanych w zakamarkach internetu. Jeżeli któraś z dat wydaje ci się podejrzana lub posiadasz inne informacje, podziel się nimi w komentarzu.
