Na drzwiach pracowni u jubilera,
u jubilera z ulicy Krzyża,
jest informacja,
kartka nieduża,
a na niej napis dziwny szalenie:
„Zakład zamknięty - praca w terenie”.
Praca w terenie? W jakim terenie?
Czyżby jubiler zbierał kamienie,
a w nich ukryte szlachetne dary
stare, jak glob ziemski nieziemsko stary?
Czy ten jubiler w najdalszej dali
zniknął i w skale szuka opali?
A może smaży mały napadzik
na grubą kasę, a w kasie składzik:
zło-ciut-kie-sztab-ki
od-la-ne-rów-no
jak-cze-ko-lad-ki?
Nie, nie, kochani, nie zgadujecie,
co ten jubiler porabia w świecie
„terenem” zwanym dla niepoznaki,
dla uniknięcia w salonach draki.
Jubiler ruszył w świat.
W świat ruszył dnia pewnego
by poszukać „w terenie”
klejnocika małego,
brylancika zgrabnego,
złotka kochanego,
jedynej błyskotki, perełki, klejnotki,
co szmaragdy ma w oczach,
a włos do ziemi – złoty.
Dla tej to ułudy
dał nogę z roboty.
Gdzie go zaprowadzi jubilerskie oko?
Czy cenę zapłaci za klejnot wysoką?
Ile nieprawdziwych ze znawstwem odrzuci?
